Rozdział 1 cz5 i 2/2

Zajęłam się szkicem. Po prostu czas płynął, gdy rysowałam i słuchałam Marsów. Zjadłam obiad, zrobiony przez "moje nowe przyjaciółki" i "moje stylistki na dzisiejszą imprezę". Potem wróciłam do portretu na ścianie. Wzięłam swoje farby i po prostu je mieszałam według uznania. Wyszła abstrakcja w kolorach fioletu, czerwieniu i różu. Byłam cała w farbach, więc poszłam po nowe ubrania i wzięłam prysznic. Ubrałam swoją śnieżno-białą sukienkę i poszłam do Pauli i Zuzki.
-Malowanie!- Krzyknęła Paulina i wyjęła swoją kosmetyczkę. Po trzydziestu minutach wyglądałam pięknie. Poszłam do Wiki i powiedziałam im, że mają się zbierać, bo nie zostawię ich w mieszkaniu.
...
Nie, nie mogę. Nie napiszę więcej. Przepraszam. 
Testy wyszły dobrze. Na polskim miałam napisać opowiadanie. Było dobrze. 
Jestem teraz w parku. Spotkałam po drodze znajomego. Spytał się, gdzie idę. Nie wiedziałam. Miałam rysować. Nie miałam na czym. Wściekłam się, że mama zabrała mi kartkę A2, na której chciałam narysować Hyunę. 
W zasadzie jestem zła na wszystko i wszystkich. Nie odzywam się do "ojca" przez jakiś miesiąc. Co by nie było, i tak nazwie mnie idiotką, więc nie warto z nim wchodzić w dyskusję. 
Osoby mi bliskie, po prostu odeszły. Mają mnie gdzieś, więc ja również tak będę robić. 
Smuci mnie to, że staram się dla innych, a oni to tak po prostu zlewają. 
Napisałam mega scenkę Suzy i Kariny, a usłyszałam tylko "nie, bo zgubię" 
Staram się, żeby napisać tu na blogu, świetne opowiadanie. A w zamian? 4 wyświetlenia. Pewnie z tych 4 osób, nikt nie przeczytał...
Teraz siedzę w parku jak już napisałam. Chce mi się płakać. W zasadzie już mi poleciało parę kropelek po poliku. Nie chcę płakać, bo a) rozmarzę się b) obok jest babcia z wnuczką.
Co do wnuczki, to mała ośmiolatka. Cały czas biega i mówi jakie rekordy pobiła. Babcia przytakuje i uśmiecha się do niej. 
Chciałabym chociaż mieć iluzję, że kogoś w ogóle obchodzę i że moja praca nie idzie na marne.